سلام مهربان آقای آفتاب.

سلام آقای قاصدک های سردرگریبان...

سلام بهانه ی دل های بی قرار...

و بار دیگر دلگیری و غم و شکایت و هزار حرف نگفته...

و باز هم اخم های گره خورده شما از من و امثال من.

دیگر خودم هم از وعده و عیدهای بی حد و اندازه و بی عملم خسته شده ام....

پس کی می آیی؟؟؟؟

خسته شدم از بس جواب پیچک های درون باغچه را دادم.

خسته شدم از گناه هایم...

خسته و خسته و خسته...

و باز هم من می مانم و پنجره ای که همیشه باز است و عطر وجودت که گاه گاه می شنوم.

همانجاهایی که در تاریک روشن خوابم به سراغم می آیی و می گویی هنگام نماز صبح منتظرم

باش و من باز درگیر خیال باطلم که تو کجا به من ناقابل سری میزنی درگیر رویای نیامدنت...

و وقتی به خودم می آیم که بوی عطرت تمام خانه را برداشته و من مثل همیشه از تو

غافلم.